Rzeźba na Kaszubach nie wyróżnia się  na tle innych regionów w Polsce.  Nieliczne przykłady ludowej rzeźby historycznej możemy oglądnąć w  Kaszubskim Parku Etnograficznym we Wdzydzach. Są to rzeźby o tematyce sakralnej. Pochodzą  z przydrożnych kapliczek  zwanych na Kaszubach „Bożą Męką”. Nie ustawiano ich w chałupach w świętych kątach,  czyli miejscu domowego sanktuarium.  To miejsce zarezerwowane dla obrazka o tematyce sakralnej, a później często gości tam figura – polichromowany odlew gipsowy przywożony z odpustu, lub metalowy  krucyfiks. W ciasnym, przeludnionym domu nie starcza miejsca na eksponowanie przestrzennych figur.

 
Na przełomie XIX i XX wieku popularyzowanie sztuki ludowej powoli przyczynia się do zainteresowania tą dyscypliną odbiorcy z miasta. Apogeum przypada na czas po drugiej wojnie światowej, kiedy to tworzy się przestrzeń dla sztuki ludowej. Sprzedawane do sieci Cepelii, są źródłem dochodu dla wielu rzeźbiarzy ludowych.

Kaszubskie rzeźby  ludowe można podzielić na trzy obszary tematyczne. Sakralne – przedstawiające postaci świętych. Bardzo często w kanonie – przyjętej  zwyczajowo normie w ujęciu postaci. Mitologiczne – odnoszące się do postaci z podań,  baśni i legend. Oraz świeckie – fabularne opowieści o życiu, pracy, zwyczajach i obrzędach.

Bardzo interesujące jest zjawisko zaczerpnięcia motywów  roślinnych z  kaszubskiego malarstwa na szkle,  do dekorowania prac rzeźbiarskich. Jest to pewnego rodzaju pieczęć, symbol potwierdzający miejsce wytworzenia przedmiotu, ale też dowód utożsamienia się twórcy z regionem.